Niegdyś aparaty przeznaczone do celów profesjonalnych miały podwójne miechy, co pozwalało na ustawienie czołówki obiektywu pod dowolnym kątem. W aparatach takich nastawiało się ostrość w oparciu o regułę Scheimpfluga. Zgonie z tą regułą płaszczyzna błony, płaszczyzna główna obiektywu i płaszczyzna ostrości fotografowanego obiektu muszą przecinać się wzdłuż jednej prostej.

Pierwszym urządzeniem umożliwiającym skłon obiektywu i przystosowanym do lustrzanek małoobrazkowych był Varioflaex I. Natomiast Varioflex II pozwalał jeszcze dodatkowo na przesuwanie obiektywu względem korpusu aparatu. Oba typy urządzeń były wyposażone w obiektywy Schneider - Angulon 6,8/65 mm i Symar 5,6/100 mm.

Nieco później firma Canon wyprodukowała nie urządzenie, lecz zwarty obiektyw Canon TS 2,8/35 mm, mocowany bezpośrednio do aparatu. Można go było pochylać względem osi optycznej aparatu oraz przesuwać równolegle w prawo i w lewo o 11 mm, a także obracać o 90 stopni ( zaskoki co 30 stopni). Zaletą tego obiektywu była krótka ogniskowa 35 mm, co pozwalało na wyrównanie perspektywy przy fotografowaniu obiektów architektonicznych czy reprodukowaniu dokumentów usytuowanych pod pewnym kątem w stosunku do aparatu. Zachowana przy tym była ostrość napisów – tak u dołu, jak i u góry – dzięki możliwości ustawienia aparatu, obiektywu i fotografowanego obiektu zgodnie z regułą Scheimpfluga.

Innym obiektywem nadającym się do fotografowania wysokich obiektów architektonicznych był PC-Nikkor 2,8/35 mm firmy Nikon. Został on tak skonstruowany, że można go było przesuwać w dowolnym kierunku, co pozwalało usunąć przerysowania perspektywiczne w postaci zbiegających się pionowych linii obrazu.

Nowe typy obiektywów szerokokątnych o możliwości przesuwania lub pochylania osi optycznej obiektywu w stosunku do osi optycznej aparatu noszą nazwę Shift. Niezależnie od stopnia pochylenia czy przesunięcia osi optycznej są one sprzężone z układem automatycznym aparatu fotograficznego.